Van schizofrene proleet, theatrale borderliner tot narcistisch model, ze waren er! 

Van schizofrene proleet, theatrale borderliner tot narcistisch model, ze waren er allemaal! 

Een ontmoeting op Cran Canaria, hij was aan het werk als model, ik uitrustend van een danstour. We zagen elkaar en er was een bliksemstraal, zo een magisch moment waarvan je weet dat je er niet meer onderuit komt. Hij was te mooi in mijn ogen. Te moeilijk te behouden. Op de terugvlucht nam ik afscheid met de woorden” Als je me echt zo leuk vindt, dan kom je maar naar mij toe, ik woon in Amsterdam”. Twee weken later ging de telefoon , hij was onderweg in de trein met z’n koffer van Düsseldorf naar Amsterdam. Hij bleef zo’n 10 maanden, toen was het voor beide weer tijd om onze levensloop anders in te vullen.

Zijn communicatie vaardigheden waren fenomenaal. Binnen de kortste keren waren er vrienden gemaakt, contact gelegd met Amsterdamse agencies en was hij volledig geïntegreerd op mijn sociale kaart.

Tijdens een feestje op de sportclub kwam ik erachter dat hij een fles wodka had verstopt  in een locker. Dit kwam steeds regelmatiger voor en de nodige andere middelen…

Een goede vriend van hem was apotheker in Milaan. Myocin antibiotics voor een mooie huid of een Valiumpje voor de gemoedsrust werden met een lach en een kletspraatje doorgesluisd.

Om altijd in de prestatiemodus te moeten  “AAN STAAN”, dat heeft ook een prijs.  Hoe mooi, succesvol, sterk, machtig je ook bent, het leven is onmeedogenloos.

Recentelijk kreeg ik te horen dat hij bezweken is aan een hartstilstand en dit is niet de eerste mid-veertiger die ik in mijn buurt al heb zien vertrekken in dit leven.

Ik was geschokt, echter niet verbaasd. Wel gebeten, genomen door de harde werkelijkheid van mortaliteit in het leven. 

Mijn machtige, prachtige, ijdele, grappige, maffe en welbespraakte “American Boy” has left the stage of life…