Als coach ben ik de rots in de branding, die niet weggaat. Ik blijf, wat je ook zegt!
Als mind&body coach/ therapeut hoor ik regelmatig dat ik als een soort rots ben die staande blijft in de branding, en niet OM gaat. Je kunt alles tegen me zeggen, maar ik blijf, ik ga niet weg , heb volle aandacht en dat is een heel veilig gevoel voor de client.
Ik luister naar de kwesties, dilemma’s en dingen waar mensen tegenaan lopen en oordeelloos blijf ik bij de persoon, vanuit krachtige kwetsbaarheid. Wanneer de client zelf inzicht krijgt door de vragen die ik stel en uitleg geef hoe systemen, patronen en gedachtes werken komt er ruimte vrij voor de hereniging van het hoofd, het hart en de buik. Gevoel vs. maar vooral in symbiose met het hoofd!
Soms merk ik dat mensen direct in mijn omgeving werkelijk geen flauw idee hebben wat ik in mijn professionele doe. Dan vertellen ze dat ze bijvoorbeeld “mindfulltraining” volgen en dat ze hebben geleerd dat je je ademhaling zo goed kan gebruiken.
Is het onwetendheid of wellicht een tikkeltje naïef wanneer je een bakker gaat uitleggen dat je hebt gezien hoe je een brood bakt?
Ik realiseer me dan dat ik al een hele weg achter de rug heb en mijn vak zo deskundig en liefdevol kan uitoefenen doordat ik al zoveel doorleefd, beleefd en geparticipeert heb.
Ik ben heel dankbaar dat ik dit beroep uitoefen en met heel veel voldoening en passie. Je bent in goede handen, gelijkwaardig, zonder vooringenomenheid , maar krachtig en vol veerkracht!
Door Corona kwam ik terecht bij het welzijnswerk.
Wat heerlijk dacht ik, het initiatief wat door de corona-pandemie was ontstaan genaamd de Belbrigade gaf mogelijkheden om permanent ingebed te worden binnen de Roermondse gemeente. Alice kwam in wonderland, een vreemde eend in de bijt. Met een enorm netwerk en gesprekspartner en sparringpartner binnen mijn bedrijf, kwam ik in eens door ZoMW in een ambtelijke organisatie terecht waar andere regels regeren. Waar de vernieuwing in handelen aan de ene kant verwelkomd wordt, maar anderzijds een bureaucratische logheid getransformeerd moet worden, de new legacy te dealen heeft met vele vastgeroeste “vooringenomenheid” , patronen, ethiek waarin hiërarchie, machtsstructuren en wrijving en glans langs elkaar af glijden. Ik zie kansen, de ander ziet bedreiging in mij als persoon of de manier van werken. Ze kennen me niet en maken niet altijd de juiste beoordeling, met overtuigingen, bevoordeelde blikken en met downseizing word ik uitgedaagd liefdevol mijn een positie toe te rusten en te bemannen. Hilarisch roept ” de rechter” in mij. De creatieve netwerker moet volgens de ingewikkelde (vaak dubbelop) proceduren werken, wanneer komt de omslag?
De obstinate in mij roept “Waar is het mensenelementen , en onderling in deze organisatie? Waarom zijn mensen (soms) zo vreselijk onaardig tegen elkaar? Waarom hebben menig medewerker een laag zelfbeeld en wordt niet als regisseur van zijn eigen werkplek in zijn kracht gezet.
De optimist in mij roept “Han, je trekt dit, zoem uit, doe wat je je eigen cliënten hebt geleerd en go!” Hou vol, change is gonna come!”
Mijn directeur/ sparringpartner zegt dat ik functioneel ongeduldig ben, briljant, klopt! Langzaam aan beginnen mensen me te leren kennen en te begrijpen. Als projectleider, het buitenbeetje kan er toch iets van terecht komen? Zeker wel! They all see the glorie, bud do not no the story 🙂
En dan kom ik bij dat wat ik mijn eigen cliënten altijd zeg ” Adem, Ontspan, Voel en blijf mens in het moment. Ik heb er zin in en heb nu een world of both sides!
Inmiddels zijn we een geruime tijd verder en kan ik met trots zeggen dat er een mooie nieuwe uitdagende kans voorbij is gekomen!
HEEL SPOEDIG MEER!